„Струмица е мојот роден град, мојот дом, моето семејство. Се започна од овде, поточно од улицата „Дрварска“, со моите први шутеви на дрвениот рачно изработен кош од татко ми Илија и чичко ми Здравко. Со брат ми Димче токму од овде започнав да ја учам кошарката“. Вака интернационалната кошаркарска ѕвезда Владо Илиевски го започна својот емотивен говор, кој со треперлив глас и постојано низ солзи говореше за поврзаноста на својот роден град, семејството, пријателите со неговата кошаркарска кариера, откако го прими највисокото општинско признание на Општина Струмица – „Годишна награда за животно дело за 2022 година“, а му ја додели градоначалникот Костадин Костадинов.
Честите паузи и солзи во својот говор побуди и емоции во публиката, а таа публика со солзи и аплаузи го поддржуваше постојано додека говореше, а говореше за најголемите свои достигнувања, за родителите, сопругата и двата сина, за луѓето што му помогнале да почне да се оформува како кошаркар, но и за семејството на кои ги посвети сите свои успеси.
„Се сеќавате на тројката против Литванија, одлучувачка за репрезентативниот тим да донесе победа, а со тоа и незимерна радост и националната гордост за сите наши граѓани таа 2011-та година, кога успеавме да се пласираме на високото четврто место во Европа. И во моментот кога ја дадов тројката, и денеска кога зборувам пред вас, целиот мој постигнат спортски успех му го посветувам на мојот покоен татко Илија. Неговата безрезервна поддршка, неговата љубов и чувството на одговорност и дисциплина се вградени во мене, во мојата кошарка, во се што работам и правам во мојот живот. Би ја спомнал и мојата добра и скромна мајка Стојка, која е тука. Таа се уште е мојот и нашиот семеен бедем, моето засолниште, извор на неизмерна љубов, заштита и поддршка. Кошарката беше мојата прва љубов, а мојата последна, вистинска и единствена љубов, мојата Ања, на која и ја должам сета благодарност на овој свет, за посветеноста, љубовта и поддршката којашто ми ја пружа сите овие години од нашиот заеднички живот, за нашите два прекрасни сина, Лука и Јакоб кои се смислата на нашето постоење“ – кажа Илиевски.
Владо Илиевски е убедливо најуспешен струмички кошаркар на сите времиња, а заедно со Горан Пандев и најдобар спортист од Струмица. Кариерата ја почна пред повеќе од 25 години во тогашниот Кошаркарски клуб „Неметали Огражден“, а потоа млад замина во странство и безмалку две децении беше активен на меѓународната кошаркарска сцена.
Прва интернационална станица му беше Партизан, каде остана две години по што играше за Анталија, Олимпија, Барселона, Рома, Виртус Болоња, Монтепаски, Тау Керамика, Анадолу Ефес, Локомотив Кубан, Цедевита, Нимбурк, Цибона, Орландина и заврши во Работнички во 2017 година. Во сите држави каде што настапуваше, освојуваше трофеи, играше и на Ф4 од Евролигата.
Учествуваше во најголемиот успех на македонската сениорска репрезентација со која во 2011 година го освои четвртото место на Европското првенство во Литванија. Токму тој ја постигна тројката за победа против домаќинот, во четвртфиналето по што, во моменти на еуфорија, ја кажа антологиската реченица: „Леле луѓе, што направивме“…
