Примадоната на Струмичкиот театар, Тинка Ристеска е препознатлива по својот уникатен талент и неверојатната трансформативна моќ, во текот на годините се етаблира како подеднакво активна во театарот, но и во филмови и на телевизија.
Струмичани ја има честа и задоволството да имаат актерка од овој калибар. Повеќе од 200 улоги на театарската сцена што живот значат, како и филмски и телевизиски улоги, покажуваат дека станува збор за исклучителна актерка со специфична креативност, професионалност и автентичност, која ја прпознаваме по нејзината оригиналност и посветеност на театарот до максимум.
Колегите од Струмичкиот театар по синоќешната изведба на претставата „Вујко Вања“, во која таа ја игра улогата на Марина и доделија Плакета „55 години актерска дејност“. Признанието и го врачи директорот на НУ Центар за култура „Антон Панов“, Драган Маџиров, а раководителот на Струмичкиот театар, Ванчо Василев и додели подароци и букет со цвеќиња од името на колегите. Букети со цвеќиња доби и од многубројната публика која ја следеше синоќешната претстава, а таа им се поклони до земја, како што кажа „нејзиното величество“ – публиката без која не може да опстои театарот.
Актерката Тинче, како што ја нарекуваат колегите, со трепет, возбудена, полна со емоции им се заблагодари на колегите, а посебно на управата и режисерите што и дозволуваа и покрај пензионирањето сé уште да игра на сцената, да биде дел од театарските претстави на Струмичкиот театар.
„Кротка во душата, љубезна во однесувањето, пријателски настроена кон сите во приватниот живот, на сцената се преобразува во професионалец со свој автентичен актерски стил, кој може да се именува како ненаметлив, суптилен, сериозен и препознатлив. Во својата долгогодишна кариера Тинче оствари респектабилен број ликови вокласичниот репертоар, но покажа и неверојатно љубопитство да учествува во настојувањата на младите режисери и колеги кои истражуваа нови форми во театарската уметност. Тоа можеше да значи само едно: дека длабоко во себе носеше порив за бунт против шаблонот и клишето, кои на театарот често му се закануваа да му го одземат правото да биде постојано во дослух со времето што го живее. Девизата на сцената секогаш да се биде поинаков, различен до непрепознатливост, е базична особина на добриот актер, на актерот – уметник, каков што е нашата Тинче. Затоа нејзиниот дијапазон е изграден од ролји на наивни моми и средовечни жени, до бабички како што е дадилката Марина во „Вујко Вања“ на Антон Павлович Чехов“ – напиша за актерката познатиот режисер Бранко Ставрев по повод големиот јубилеј 55 години актерска дејност на Тинче во Струмичкиот театар, а ја прочита синоќа актерот Ванчо Мелев.
Во своето пофално слово за актерката Тинка Ристеска, Ставрев вели дека најпрвин на што си приспомнил е антологиската финална сцена од „Вечна игра“, во која Тинче Ристеска со големиот мајстор на македонското глумиште Мите Грозданов „седнаа опуштени на просцениумот на нашиот театар, и со една надреална човечка топлина текстот на Митко Маџунков го престоруваа во сопствен живот“.
Тинче – Андромаха го запраша Мите – Иљо М: Помн’ш ли ка одааме на тилци на миндељто, а Мите – Иљо М. И’ одговори со длабока воздишка: да мож’м саа само еден расцфт’н минд’л да вид’м. Само една шљупка ут орех… Се сеќав’ш ли как џангораа едно време чичарашките на ветеро? Ех, да можам да видам само еден мајски бумбар, да чуум ка брмче ус тии сијните крила. Бзззз- бзззз…
„Во улогата на Андромаха, Тинче влезе наместо нејзината колешка Зора Георгиева толку успешно, што имав впечаток дека ја играат Андромаха во дует. И секогаш кога мислев на едната пред очи ми се појавуваше другата, што можеше да значи само тоа дека тие имаа нешто заедничко. Едноставно беа предодредени уште со раѓањето да бидат актерки. Додека во „Вечна игра“ ги покажуваше можностите на голема драмска актерка, во „Чудо големо“ Тинче Ристеска демонстрираше неверојатен дар за комедија. За среќа, тие две претстави се снимени и можев со дистанца да ги погледам и да си потврдам дека моето мислење за неа воопшто не се променило од времето кога таа ја почнуваше својата кариера до времето ова, кога како достоинствена примадона се проштева од театарската сцена, без да се збогува од неа. Достатни се ролјите што ги играше во претставите што ги создававме заедно. Да сведочат за едно богато присуство на Тинче во културното живеење на Струмица и нејзиниот театар. Но кога на тоа ќе се придодадат ролјите што ги одигра во другите претстави во театарот, на телевизијата и на филмот, станува јасно дека се работи за актер кој со сето свое битие се вселил во срцата на нејзините обожаватели. Во времињата минати постоеше една екипа од првокласни мајстори на актерскиот занает во која беа Александар Думов, Стојан Гогов, Љубица Пиперевска, Зора Георгиева, Ристо Костов, Кирил Здравески, Бошко Димитров, Тинка Србинова, Ванчо Крстески, кон кои се приклучи една непозната, срамежлива, млада, надежна, воспитана, скромна девојка со забележителна става, на која и’ беше судено да ужива во нивната ука, во нивната колегијалност, во колективниот дух што создаваше високи дострели во претставите. Во друштво на такви чудесни колеги Тинче се развиваше на еден природен начин во актер кој рамноправно се вклопи во прочуената екипа. Можноста да настапува со мајстори од висок калибар придонесе самата да стане голем мајстор, актер кој секој режисер го посакува во своите подели“ – напиша за Тинка Ристеска, режисерот Бранко Ставрев.
